Bijbelverhalen interpreteren en praktiseren is een interessant proces. Als we het over Bijbelse waarheid hebben, dan spreken we vaak niet over een wiskundige waarheid, waarbij er maar één oplossing is. De Bijbel kent praktische waarheden, die door mensen in de praktijk moet worden gebracht. Als het proces van interpreteren en praktiseren gewetensvol wordt gevolgd, dan vermoed ik dat God de uitkomst van dit proces zegent.
Wanneer mijn moeder vroeger een appeltaart ging maken, dan had ze mijn broertje en mij buiten kunnen laten spelen, of had ze dat kunnen doen terwijl ik nog lag te slapen. Zij had in dat geval de appeltaart snel af gehad, de taart had er strak uit gezien en de keuken was netjes gebleven.
Dat deed ze niet. Ze liet mijn broertje en/of mij erbij helpen. In dat geval was de appeltaart niet bepaald snel af, de taart zag er dan rommeliger uit en de keuken was dankzij de kids een kleine chaos van meel, eierschalen en andere ingrediënten. Mijn moeder had alleen veel sneller een veel mooiere taart kunnen maken. Een diepere manier om haar liefde aan ons te tonen, was door mijn broertje of mijzelf uit te nodigen om met haar de taart te maken. Dat zit ‘m in de relatie, de interactie en het leerproces.
God had ons een boek kunnen geven waar alle antwoorden op het leven kant en klaar voor ons waren opgesteld, maar door zijn liefde wil hij ons laten participeren in het Bijbelverhaal. We worden mede-scheppers van zijn wil, door het te interpreteren en het te praktiseren.
Sommige teksten zijn complex. Je kan er op verschillende manieren naar kijken. Misschien wil God wel dat we af en toe een beetje worstelen. Ergens in het proces zal er wel eens een eierschaal rondslingeren en zullen we wat meel doen opstuiven. Via onze jeugdige creativiteit leren we de verschillende mogelijkheden, zodat we er - samen met Hem - iets van proberen te bakken.