Het was een bijzondere week. Een tijd geleden had ik mij op aanraden van een vriend ingeschreven voor een ‘summer school’ over Jeruzalem. Gedurende een week volgt een deelnemer colleges over de verschillende tijdperken waarin de stad zich heeft ontwikkeld
Maandagochtend zocht ik voorafgaand aan deze drukke week eerst even de rust op. Ik heb ontbeten op mijn balkon en ik werd wederom geconfronteerd met mijn koffiemok, waarop ‘25’ staat. Ik heb de mok bij mijn eerste werkgever gekregen toen ik – u raadt het – 25 was geworden. Een maand geleden ben ik 30 geworden.
U ervaart het waarschijnlijk ook wel eens; een gevoel van: “waar is de tijd gebleven?”. Het weekend ervoor had ik een oudere man geschetst. Voordat ik het weet, ben ik net als die oudere man, dacht ik. En als ik dan weer naar mijn inmiddels bijna versleten koffiemok kijk, schrik ik mij helemaal een hoedje.
Het gevoel van ouder worden, doet iets raars met een mens. Op de ‘summer school’ leerde ik dat er vele pelgrims naar Jeruzalem afreisden om nog iets speciaals te doen, voordat hun sterfelijkheid ook in hun leven werkelijkheid werd. Op de heilige plaatsen in Jeruzalem probeerden deze pelgrims iets wereld-overstijgends te ervaren.
Als ze in het noodlottige geval stierven op de terugweg – hetgeen vele vroegere pelgrims is overkomen – stierven ze niet thuis, maar voor hun gevoel wel in de deuropening van hun eeuwige woning. Want op de plek waar ze waren geweest, hadden ze in Jezus voetsporen getreden. Ze waren voldaan, afgerond, klaar om los te laten.
Ik herken wel iets in het verlangen van de pelgrim. Als ik door de weilanden loop, de koele bries op mijn gezicht voel, de frisse lucht opsnuif en naar de glans op de bladeren staar, kan ik daar immens van genieten. Het geeft me het gevoel dat zelfs wanneer ik niet op reis ben, ik op reis ben.
Mijn bestemming is dan niet Jeruzalem, maar evengoed wil ik mij verdiepen in eeuwenoude dingen, wil ik de duizenden generaties in mij voelen voortleven en wil ik dingen doen die doorgalmen in de eeuwigheid.
Misschien spreekt een pelgrimage weinig tot de verbeelding van de moderne mens. Maar het staren naar de sterren en het baden in de oudheid doet wat met je. Als deze pelgrims wel terugkeerden naar huis, zouden ze nooit meer dezelfde zijn.